009. Kasjer dupa

Należy umieć rozróżniać histerię od historii. W wielu moich rodakach zakodowane jest głębokie poczucie, że jako naród jesteśmy pępkiem świata i wszystkie nasze durne kłótnie i idee muszą stawiać nas wyżej niż inne nacje. No, bo przecież daliśmy światu Jana Pawła II, Ameryce - Kościuszkę i Pułaskiego, innym narodom naszych XIX-wiecznych inżynierów, że o Skłodowskiej - Curie nie wspomnę.

Naród mesjanistów i jasnowidzów, przekonany o naszej wyjątkowości i czyhających na nas na każdej granicy wrażych hordach. Najbardziej znanym nie od dziś jasnowidzem w naszym kraju jest pan nadposeł, patriota, tropiciel agentów i układów - niezmordowany Macierewicz.

Kurde! To jest naprawdę zdolny facet. Ledwie skończyła się konferencja na żywo z Moskwy, gdzie polski prokurator otrzymał 11 dość grubych tomów akt po rosyjsku a już w 5 minut później Macierewicz robi konferencję prasową w której oznajmia, że w aktach nie ma nic istotnego. Te 5 minut czekał przestępując nerwowo przed wejściem na codzienną porcję lansu w telewizorku bo to, co jest w aktach wiedział wcześniej niż ścięto drzewa do produkcji papieru na którym spisano zeznania.

Przypomniałem sobie wiersz Wojciecha Młynarskiego, który pasuje mi jak ulał do takiej sytuacji - pozwolę sobie go przytoczyć.

Kto powiedział kasjer dupa?

Mała poczta w małym mieście
i na poczcie mała przerwa.
Kasjer szybkę przymknął wreszcie,
plik banknotów liczyć przestał.
Rozrzucone dokumenty,
w szklance po herbacie — denko…
A on czujny, a on spięty,
obserwuje swe okienko.
Wtem otworzył. W przód się rzuca
i zaprychał, i zatupał,
i zakrzyknął co sił w płucach:
“Kto powiedział ‘Kasjer dupa’?!
Kto powiedział ‘Kasjer dupa’?!”

A na poczcie cicho, pusto,
drzemią paczki niewysłane.
Pachnie barszczem i kapustą
(bo garkuchnia jest przez ścianę).
W głębi jakiś pan łysawy
adresuje list, a bliżej
gość wbił w sufit wzrok kaprawy
i pocztowy znaczek liże.
Brudno, zaduch, muchy, upał…
Nikt nie mówi nic, a zwłaszcza
Nikt nie krzyczy ‘Kasjer dupa’.

Kasjer krzyczał tak z pół roku,
po okresie zaś półrocznym,
z urzędowym błyskiem w oku,
wezwał go naczelnik poczty
i powiada zły okropnie:
“Co pan się kompromituje?
Nikt się aż do tego stopnia
panem nie interesuje,
żeby w takim mieście małym,
wołać wśród tych much, w upale,
wołać - choćby dla kawału:
‘Kasjer… prawda… i tak dalej’.”

I nasz kasjer krzyczeć przestał,
rozleniwił się… rozziewał…
Lecz gdy w święta jest orkiestra
on coś nadal podejrzewa.
Myśli, że ten tamburmajor
regimentu strażackiego,
swą buławą wywijając,
też przyczepia się do niego.
Gdy strażacka trwa parada
i mosiężna trąbi grupa -
kasjerowi się podkłada
pod rytm marsza: ‘Kassss-jer dupa, kasss-jer dupa…’

Pointa zaś wierszyka mego
w takich słowach się zawiera,
że znam cały kraj, co tego
przypomina mi kasjera.
Mały kraj, co tak uważa
z pokolenia w pokolenie:
że ktoś ciągle go obraża,
że ktoś wciąż go nie docenia.
Czasem mu ktoś prawdę kropnie:
“Kraju mój - źle kombinujesz.
Nikt się aż do tego stopnia
tobą nie interesuje.
Skończ te siupy, bo cię wpiszą
do Guinnessa lub Gallupa”.
…
A kraj okno - trach! I dyszy:
“Kto powiedział ‘Kasjer dupa’?!
Kto powiedział ‘Kasjer dupa’?!”