015. Erotyk rybacki

Dopłynę znów do Twego brzegu,
porośniętego lasem lichym,
Kiedy odpocznę po tym biegu
to dla mnie będą te kielichy.

Te bardziej kształtne niż szkło rżnięte
i równie miło wzywające,
W umyśle tworzą wciąż zamęty
i bardzo są prowokujące.

Jak wyspy te bezludne prawie
ciągle czekają na odkrycie.
Ja je zdobędę, oraz sprawię
że będą jędrne - tchnę w nie życie.

Unosić będą się - opadać
za każdym dłoni mej skinieniem
I z ust Twych oddech będzie padać
jakoby dech wulkanu - tchneniem.

Ta rozkosz to ziemi trzęsienie
który początek jeno znaczy
Jest dużo gorsze zagrożenie,
Co go doświadczyć miła raczysz.

Tam fale nie do opisania
Będą przelewać się przez Ciebie
I w takim błogostanie trwania
nagle się znajdziesz w siódmym niebie.

Twa postać bardziej ukołysze
niż wiatr wiejący nawet czwórką
I w fali doznań znajdę ciszę
kiedy uniosę Cię jak piórko.

A później miękko Cię ułożę
Na kocu nie pachnącym rybą.
To nie jest koja - to jest łoże
tak tylko dama sypia chyba.

Me spracowane, szorstkie dłonie
będą wciąż haczyć o twą skórę
a twych zapachów damskich tonie
męską poruszą mą naturę.

Widziałem nieraz kiedy ryba
złapana w sieci się szamocze,
Tak Ty się wijesz w uniesieniu
mając wciąż półprzymknięte oczy.

Jak gdyby wszystko co cielesne
Wprawiało Cię w ekstazę wielką,
lecz ty nie marzysz o rybaku,
nie zadowolisz się muszelką.

Potem dopłyniesz do przystani,
gdzie toń spokojna, niebo czyste
gdzie piasek koi a nie rani,
morze spokojne i srebrzyste.

Mogę Ci miła ofiarować
sznur pereł, bursztyn, rzeczy wiele
I to, że myślę wciąż o Tobie
i zawszę będę przyjacielem.

Lecz kiedy mgła znad wody wstaje
to nic powstrzymać mnie nie może,
I choć wspaniałą żeś kochanką,
to całym życiem moim morze.

Do niego dusza moja tęskni
kiedy usypiam w twych ramionach
Do rana Tyś moją wybranką
Lecz kiedy wstanie świt - już ono!